خستین دوربین‌هایی که با آپولو 11 به ماه رفتند+ تصاویر

یک گزارش به معرفی دوربین‌هایی پرداخته است که با آپولو 11 به ماه رفتند.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، از جمله این دوربین‌ها، دوربین درخشان و مسطحی در ماه بود که ویدیوئی را ارائه داد و به واسطه آن مردم توانستند به صورت زنده پیاده‌روی نیل آرمسترانگ را بر روی ماه از طریق تلویزیون نظاره کنند.

این سامانه که «دوربین تلویزیونی Apollo Lunar» نام داشت، توسط شرکت مهندسی Westinghouse در ایالات متحده طراحی شده بود.

بر اساس گزارش این شرکت که در سال 1968 منتشر شد، سامانه مزبور ارتعاشاتی تا دو هزار چرخه در هر ثانیه، شوک‌های بیش از 8G را در طول اوج‌گیری و فرود، تغییرات بی‌نهایت فشار و طیف حرارتی از 300- درجه تا 250 درجه فارنهایت را تحمل کرد.

دوربین تلویزیونی Lunar تصاویر را در 10 فریم در ثانیه تهیه کرد که در مقایسه با استاندارد امروزی 24 فریم در ثانیه، پایین به نظر می‌رسد.

با این حال از دیدگاه شرکت طراح، 10 فریم در ثانیه قابل‌قبول بود زیرا به ادعای این شرکت، "فضانوردان نمی‌توانند در یک لباس فضایی به سرعت حرکت کنند."

آپولو 11 همچنین دوربین‌های دیگری را با هدف گرفتن تصاویری برای محققان حمل کرد.

از این میان می‌توان به «دوربین داده» اشاره کرد که یکی از سه مدل Hasselblad 500EL بود که تیم آپولو 11 با خود به فضا حمل کرد.

این تنها دوربین Hasselblad بود که تیم علمی بر روی ماه استفاده کرد و فضانوردان آن را بر روی قسمت جلویی لباسشان نصب کرده بودند.

ناسا با شرکت سازنده Hasselblad واقع در سوئد ارتباطات طولانی‌مدتی داشت. این شرکت تقریبا تمامی دوربین‌هایی را که فضانوردان امریکایی در ماموریت‌های آغازین با خود به فضا حمل می‌کردند، تولید کرد.

پس از سال 1963، شرکت سوئدی دوربین‌هایش را برای ناسا اصلاح کرد.

دوربین داده دارای اصلاحات اضافی بود زیرا مجهز به پلیت شیشه‌ای Reseau بود.

این پلیت به هر عکس آرایه‌ای از صلیب‌های کوچک می‌داد که محققان می‌توانستند برای کالیبره‌کردن فواصل در عکس‌ها به کار برند.

این نخستین باری بود که دوربین‌سازان یک پلیت Reseau را در دوربین کوچک و نسبتا ارزان تعبیه کردند.

دوربین مزبور چون به سطح ماه حمل شد، مجهز به finish نقره‌ای رنگ بود که به آن در حفظ دماهای درونی کمک می‌کرد.

تمامی چرب‌کننده‌های درونی آن نیز باید حذف یا بازفرمول‌بندی می‌شدند تا در محیط خلا نجوشند.

«دوربین تلویزیونی Apollo Lunar»

دوربین داده

در پی ثبت تصویر دسته‌جمعی زمینیان توسط فضاپیمای کاسینی در مدار سیاره زحل در روز جمعه(28 تیر) اکنون اولین تصاویر به زمین ارسال شده است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، البته به دلیل فاصله 144.5 میلیون کیلومتری این فضاپیما از زمین،‌افراد حاضر در رویداد «روزی که زمین لبخند زد» قادر به پیدا کردن چهره‌شان در تصویر نخواهند بود.

این تصاویر که برخی از آنها توسط ستاره‌شناسان بهبود یافته، زمین را شکل یک نقطه ریز نمایش داده‌اند که آسمان ورای زحل را روشن کرده است.

این تصویر توسط فضاپیمای کاسینی ثبت شده که از زمان ورود به سیستم سیاره‌ای زحل در سال 2004 اطراف این سیاره حلقه‌دار غول‌پیکر می‌چرخد.

تصویر زمین از فضای خارجی تنها دو بار دیگر ثبت شده است. اولین بار در سال 1990 بود که فضاپیمای وویجر یک از فاصله شش میلیارد کیلومتری از زمین عکس گرفت. دومین موقعیت مربوط به زمانی است که کاسینی در سال 2006 تصویری از زمین را از فاصله 1.49 میلیارد کیلومتری ثبت کرد.

تصویر روز جمعه از آن رو ثبت شد که سیاره زحل با نور خورشید روشن شده و زمین نیز در این تصویر حضور داشت.

تصاویر خامی که روز شنبه به زمین رسیدند برای افراد ناواراد قابل شناسایی و رمزگشایی نبودند. این تصاویر هر دو نمای زاویه گسترده و باریک را نشان داده و تصاویر مختلف با فیلترهای گوناگون ثبت شدند.

وال کلاوانز، پردازشگر تصویر و رهبر پروژه فیلم «در حلقه‌های زحل» رسانه اجتماعی یک تصویر ترکیبی رنگی غیررسمی از اطلاعات خام ارسال شده ساخته است.

گیلارمو آبرامسون، فیزیکدان مرکز اتمی باریلوش آرژانتین یک تصویر بزرگنمایی شده از زمین را نمایش داده که از فاصله 1.4 میلیارد کیلومتری دیده می‌شود. در این تصویر زمین به شکل درخشانتر و بزرگتر از ماه نمایش داده شده است.

هزاران زمینی در روز جمعه بین ساعت 21:27 و 21:47 به وقت گرینویچ به سوی آسمان دست تکان دادند تا در عکس دسته‌جمعی زمینیان از فضا سهیم باشند.

هدف اصلی این تصویر بررسی تغییرات حلقه‌های زحل است چرا که تصویر سال 2006 کاسینی از آنها نشان داده بود امکان تغییر در این حلقه‌ها وجود دارد.

تصویر بزرگنمایی شده آبرامسون از زمین

تصویر حلقه‌های زحل در برابر زمین

منجمان ایرانی که برای رصد خورشیدگرفتگی هیبرید 12 آبان ماه راهی کنیا شده اند با عبور از صحرای کنیا آماده می شوند تا فردا در کنار دریاچه توروکانا به رصد این پدیده زیبای نجومی بپردازند.

حمید جدیری خداشناس، منجم آماتور ایرانی که با رصد خورشیدگرفتگی هیبرید 12 آبان ماه، مشاهده دهمین کسوف را به کارنامه ماجراجویی‌های علمی خود اضافه می‌کند در گفت‌و‌گو با خبرنگار علمی ایسنا اظهار داشت: در مجموع حدود 20 ایرانی شامل یک گروه دوازده نفره، یک گروه چهار نفره و یک گروه دو نفره به کنیا آمده اند تا خورشیدگرفتگی 12 آبان ماه (سوم نوامبر 2013) را رصد کنند. جلوه این خورشید گرفتگی از اقیانوس آتلانتیک شمالی آغاز و پس از ورود به نواحی مرکزی آفریقا به شرق این منطقه ختم می‌شود. بیشترین میزان گرفت کلی خورشید در این کسوف که امکان رصد آن به صورت جزئی هم در ایران وجود دارد در اقیانوس آتلانتیک شمالی به میزان یک دقیقه و 39 ثانیه است.

مدیر موسسه پژوهشی سایه با بیان این که خورشیدگرفتگی پیش رو در زمره خورشیدگرفتگی های نادر دوگانه است که در مسیر خویش، ابتدا به صورت جزئی- حلقوی و درنهایت به صورت کلی پدیدار می‌شود.خاطرنشان کرد: منجمان ایرانی از دو روز پیش پس از توقفی کوتاه در منطقه چیچو که آخرین محل برای تهیه غذا و ملزومات سفر بوده راهی صحرای کنیا شده اند تا خود را به خلیج آلیا و دریاچه توروکانا که محل رصد است برسانند.

وی تصریح کرد: برنامه موسسه پژوهشی سایه در این سفر، رصد خورشید گرفتگی کلی، تلاش برای ثبت رکوردهای علمی مناسب، ثبت تصاویر از گرفت خورشیدی و تهیه فیلم مستند با برجسته نمایی غنای فرهنگی - مردمی و طبیعت سرزمین آفریقا می باشد.

نقشه کسوف 12 آبان - تارنمای مجله نجوم

گفتنی است، 12 آبان ماه مردمان بخش‌های وسیعی از جهان شاهد رخداد یک خورشیدگرفتگی حلقوی- کلی خواهند بود که در غرب و مرکز ایران به صورت جزئی قابل رویت خواهد بود.

این گرفتگی در بخش‌هایی از مسیر سایه به صورت حلقوی و در بخش‌های دیگر به صورت کلی مشاهده می‌شود.

این مسیر از جنوب شرقی آمریکا شروع و از اقیانوس اطلس و از کشورهای گابن، کنگو، جمهوری دموکراتیک کنگو (زئیر)، اوگاندا، کنیا و اتیوپی می‌گذرد و در سومالی به پایان می‌رسد. همچنین در بخش‌هایی از شرق و جنوب شرق آمریکای شمالی، شمال آمریکای جنوبی، جنوب اروپا، تمام آفریقا (غیر از جنوب آفریقای جنوبی) و بخشی از غرب آسیا به صورت جزئی رؤیت می‌شود.

در ایران، گرفتگی تنها در مناطق غربی و مرکزی کشور آن هم به صورت جزئی قابل رؤیت می‌باشد که زمان رؤیت شروع گرفتگی در آن‌ها متفاوت است. همچنین بیشینه گرفتگی در هیچ نقطه‌ای از ایران دیده نمی‌شود.

در تهران، گرفتگی در ساعت 16 و 50 دقیقه شروع می‌شود و در حالی که خورشیدگرفتگی هنوز به حداکثر خود نرسیده است، خورشید غروب می‌کند.

این دومین و آخرین خورشید گرفتگی سال 1392 است. خورشیدگرفتگی قبلی که در ایران قابل رویت نبود، کسوف حلقوی روز جمعه 20 اردیبهشت ماه بود که در کشورهای استرالیا، نیوزیلند (به جز بخشی از جنوب آن)، اندونزی، مالزی، بخشی از فیلیپین، مناطقی از اقیانوس آرام و بخش کوچکی از اقیانوس هند به صورت جزئی و در بخش‌هایی از استرالیا و اقیانوس آرام به صورت حلقوی قابل رؤیت بود.

به گزارش روابط عمومی سازمان فضایی ایران؛ کاوشگر پژوهش، آخرین محموله زیستی حامل دومین میمون فضایی با نام فرگام، بامداد امروز توانست ماموریت زیر مداری خود را با موفقیت کامل پشت سر بگذارد تا جمهوری اسلامی ایران یک گام دیگر به اعزام انسان به فضا نزدیک تر شود.

کاوشگر پژوهش که حامل یک میمون از نژاد رزوس بود پس از طی یک مسیر زیرمداری تا ارتفاع 120 کیلومتر، در مدت زمان حدود 15 دقیقه توانست به زمین باز گردد و موجود زنده را سالم بازیابی نماید.

در طول این ماموریت دانشمندان فضایی کشور توانستند علایم محیطی داخل محموله زیستی از جمله صوت، تصویر، ترکیب گازی و علائم حیاتی موجود زنده نظیر نوار قلب و شاخصهای تعیین کننده وضعیت عمومی در طول پرواز زیر مداری را ثبت و کنترل نموده و در ایستگاه های زمینی آنها را لحظه به لحظه رویت نمایند.

 این اطلاعات ارزشمند دریافتی به متخصصین کشورمان این فرصت را می دهد تا در زمینه های گوناگون از جمله زیست فضایی، فیزیولوژی، هوافضا و مهندسی پزشکی تحقیقات در حوزه فناوری فضایی تامین کنند.

پرتاب کاوشگر پژوهش و بازیابی آن، گام بلند دیگری در راستای نزدیک شدن جمهوری اسلامی ایران به اعزام انسان به فضا به شمار می رود.

از ویژگی های جدیداین کاوشگر می توان به استفاده از پرتابگر با سوخت مایع که به دلیل اعمال سطح شتاب و ارتعاش پایین تر بر محموله زیستی نسبت به پرتابگر های قبلی جهت ماموریت های حامل موجود زنده از قابلیت های بالا تری برخوردار است اشاره نمود : به کار گیری فناوری ضربه گیر فرود برای کاهش ضربه وارده به موجود زنده در زمان نشست، حداقل سازی زمان جستجو و نجات محموله و پاسخگویی مطلوب چتر نجات در مرحله پایانی پرواز  از دیگر ویژگی های کاوشگر پژوهش به شمار می رود.

گفتنی است که در بهمن ماه سال 1391 دانشمندان ایرانی موفق شدند توسط "کاوشگر پیشگام " اولین میمون را به فضا ارسال و به سلامت بازیابی نمایند. با تکرار این موفقیت و دستاوردهای جدید آن، جایگاه جمهوری اسلامی ایران در فناوری زیست- فضایی بیش از پیش تثبیت گردید.

جمهوری اسلامی ایران در سال 1387با پرتاب کاملاً مستقل اولین ماهواره تماماً ایرانی با نام امید توانست وارد باشگاه فضایی جهان شود.

 شایان ذکر است کشورمان با امضای معاهده استفاده صلح آمیز از فضای ماوراء جو اراده خود را برای حضور در فضا و استفاده بشردوستانه از آن ابراز داشته است.

بسمه تعالی

خداوند حکیم جهت آسایش و آرامش بشر همه چیز را آماده نمود به گونه ای که ابتدا زمین و آسمانها را آفرید. و این کره خاکی را با حرکات متعددی که هر حرکت لازمه یک خاصیتی برای انسان و استفاده انسان قرار داد. حرکت وضعی را جهت شب و روز، حرکت انتقالی را جهت سال، و حرکتی سوم را قرار داد که بر اساس آن فصول بوجود می آیند.

محور دوران وضعی زمین نسبت به صفحه دورانش به دور خورشید مایل است، یعنی آنکه محور دوران زمین بر صفحه گردش زمین به دور خورشید از حالت قائم به اندازه 23.5 درجه انحراف دارد و با همین حالت به دور خورشید می چرخد.

از دید ما در روی زمین قرار داریم خورشید مسیری را از بین صورت‌های فلکی مختلف طی می‌کند که دایره‌البروج نام دارد. در واقع حرکت خورشید در دایرة‌البروج ناشی از حرکت سالیانه زمین به دور خورشید است. و چون زمین حرکتش از غرب به شرق است، به نظر می‌رسد که خورشید و ستارگان در طی شبانه‌روز از شرق به غرب جابه‌جا می‌شوند.

چون صفحه چرخش مدار زمین حول خورشید بر استوای زمین منطبق نیست و زاویه‌ای حدود 23.5 درجه می‌سازد، استوای سماوی که امتداد استوای زمین در فضا است نیز با دایرة‌البروج هم‌صفحه نیست و زاویه 5/23 درجه می‌سازد. این قضیه باعث بوجود آمدن فصول می گردد.

استوای سماوی و دایرة ‌البروج یکدیگر را در اول بهار که اعتدال بهاری است و اعتدال پائیزی که اعدال پائیزی نام دارد  قطع می‌کنند که اعتدالین نامیده می‌شود. در روز اول بهار خورشید دقیقاً در شرق طلوع  و در غرب غروب می‌کند؛ اما هر چه به انتهای فصل بهار نزدیک می‌شویم، فاصله خورشید از استوای سماوی بیشتر می‌شود و نه تنها طول روز (فاصله بین طلوع تا غروب خورشید) بیشتر می‌شود، که محل طلوع خورشید کمی به سمت شمال تغییر می‌کند این فاصله در اول تیرماه که انقلاب تابستانی است، به اوج می‌رسد و نه‌ تنها طول روز به بیشترین مقدار خود در نیم‌کره شمالی می‌رسد، که خورشید از شمال ‌شرقی‌ ترین حالت ممکن طلوع می‌کند و در شمال‌غربی‌ ترین حالت ممکن غروب می‌کند. پس از آن، خورشید آرام ‌آرام به استوای سماوی نزدیک‌تر می‌شود در اول مهرماه مانند اول فروردین، خورشید دقیقا از شرق طلوع می‌کند، دقیقا در غرب غروب می‌کند و طول روز هم 12 ساعت است.

از این زمان است که خورشید به سمت جنوب استوای سماوی می‌رود و برای ساکنین نیمکره شمالی، روزها کوتاه‌تر می‌شود. و محل طلوع خورشید هر روز بیشتر به سمت جنوب منحرف می‌شود و طول روز کاهش می یابد. انحراف محور زمین در اول دی ماه که انقلاب زمستانی است، به اوج خود می‌رسد: خورشید از جنوب‌شرقی‌ترین حالت ممکن طلوع می‌کند، در جنوب‌غربی‌ترین حالت ممکن غروب می‌کند و طول روز هم به کمترین مقدار خود می‌رسد. در ظهر اول دیماه، ارتفاع خورشید در آسمان به کمترین مقدار خود می‌رسد.

در این زمان، زمین کمترین مقدار نور و گرما را از خورشید دریافت می‌کند و این آغاز فصل زمستان در نیمکره شمالی است. و چون خورشید کوتاه ‌ترین مسیر را بر فراز افق طی می‌کند، بنا براین در این شب که شب انقلاب زمستانی است  طول شب (فاصله غروب امروز تا طلوع خورشید در روز بعد) به بیشترین مقدار خود می‌رسد و طولانی ترین شب سال (یلدا یا چله)خواهد بود.

نکته قابل توجه اینکه طول شب یلدا در مناطق مختلف کره زمین متفاوت است. مثلا در تهران این مقدار حدود 14 ساعت و 17 دقیقه است و هر چه به شهرهای شمالی (با عرض جغرافیایی بالاتر) برویم، مقدار آن افزایش می‌یابد. در ایران بیشترین طول شب یلدا در شمال غرب و شهرهایی مانند ماکو در آذربایجان غربی و پارس‌آباد (در شمال استان اردبیل) با 14 ساعت و 39 دقیقه می باشد.

و هرچه به استوا نزدیک‌ تر شویم، طول شب یلدا کوتاه ‌تر می‌شود تا جایی ‌که در استوا، این مقدار به 12 ساعت می‌رسد. استوا، تنها جایی از زمین است که طول شب و روز در هر زمان از سال برابر 12 ساعت است. و اگر از استوا به نیم‌کره جنوبی برویم، اوضاع دقیقا برعکس می‌شود. اول دی در نیم‌کره شمالی که انقلاب زمستانی است، در نیم‌کره جنوبی اول تابستان و طولانی‌ترین روز سال است. هرچه عرض جغرافیایی جنوبی‌تر باشد ، طول روز طولانی‌تر می باشد، این زمان روزطولانی قطبی در قطب جنوب و شب طولانی قطبی در قطب جنوب خواهد بود.

نویسنده : احمد رحمانی